Overblijfkinderen en hun opvangers bestaan zij eigenlijk wel? Of worden ze weggestopt in pauzes en aula’s of schoolpleinen waar niemand ze ziet? Hebben ze eigenlijk wel collega’s en families? Waar komen zij vandaan voordat zij naar school gaan en waar gaan zij naartoe als de school is afgelopen? Het zijn werelden die elkaar nooit raken en die voorgoed verdwijnen wanneer de school haar deuren sluit.
Maar er is een plek waar de verdwenen gebeurtenissen weer uit de herinnering wordt opgediept en in hun volle glorie opnieuw mogen bestaan.
Lucienne Kohler, die al meer dan 30 jaar werkt als overblijfjuf op lagere scholen, schrijft sinds 2017 gesprekken op die met haar worden gevoerd, op initiatief van de kinderen zelf. Alles wat zij hoeft te doen is ze opschrijven en hun woorden wat scherper vormgeven. Het zijn de kinderen zelf die hun wereld zo spontaan delen waar het hier om draait.
Je zou willen dat je erbij was geweest.
De Kraker
Meteen als ik de klas binnenkom vraagt Claudius:‘Juf, weet u hoe De Kraker een mens in 1 hap kapot kan bijten?’ ‘Mag ik even mijn tas wegzetten, dan kom ik zo bij je.’ Pas als we buiten zijn heb ik tijd voor zijn verhaal. Ik loop naar hem toe in de zandbak: ‘Hoe zat datMeer lezen over “De Kraker”
De Tien Engste Dingen
‘Heeft u wel eens gehoord van de tien engste dingen?’ ‘Nee, Vertel eens.’ ‘Het aller engste waar ik een nacht niet van geslapen heb, was een winkelwagen die vanzelf ging rijden in een winkel. De politie zei dat die winkel moest sluiten.’ ‘Jeeh, ja, dat is wel eng zeg.’ ‘Maar wat ik nog enger vond,Meer lezen over “De Tien Engste Dingen”
The Mothman
‘Juf, Douwe en ik hebben de vorige keer de Chinese muur gemaakt en nu gaan we een deel van London maken.’ Claudius sleept emmers met zand aan, haalt houtjes en takken uit de bosjes. ‘We gaan eerst de brug maken.’ ‘Oh ja, de brug over de Theems zeker?’ ‘Ja, die moet heel stevig gemaakt worden,Meer lezen over “The Mothman”
