‘Kent u Lil’ Kleine?’ De meisjes uit groep 8 zaten op het muurtje achter mij en keken mij nieuwsgierig aan.
‘Jazeker ken ik die.’
‘Wat vindt u van hem? Vindt u hem leuk?’
‘Ja hoor, heel leuk.’
‘Ja maar leuk-leuk, of gewoon-leuk?’
‘Wat bedoel je met leuk-leuk?’
‘Of u hem knap vindt?’
‘Ja, dat is een heel knappe jongen.’ Het was even stil.
‘Kent u zijn muziek?’
‘Ja, die ken ik wel.’
‘Zing dan eens een liedje van hem!’
‘Sorry, maar hij zingt volgens mij geen liedjes, hij is rapper.’
‘Wat rapt hij dan?’
‘Nou ja, iets over seks, drugs en rock ’n roll?’
Ze lachten schamper:’ Dat soort dingen mag u niet zeggen op het schoolplein!’
‘Nee, dat mag niet, maar hij mag dat wel hé?’
‘Ja, hij mag dat wel.’
‘Wij vinden hem leuk-leuk. Maar hij heeft een heel mooie vriendin’
‘Dat is dan jammer zég.’
‘Zou u hem willen ontmoeten en met hem zoenen?’
‘Eh.., nou nee.., niet echt. Hij is meer leuk-leuk voor op de televisie. In het echt lijkt hij mij minder leuk eigenlijk. Het is nogal een boefje.’
Ze keken elkaar vertwijfeld aan.
…’Maar denkt U dat hij u ook leuk zou vinden?’ durfde de brutaalste van de meiden eindelijk de vraag te stellen die al die tijd al op hun lippen lag.
‘Mij..? Nou nee, dat denk ik niet.’
‘Waarom niet?’
‘Nou, wat denk je van oud, dik en lelijk?’
‘Dat moet u toch niet zeggen van uzelf?’
‘Nee, dat moet ik niet zeggen, maar het is wel waar natuurlijk.’
Bingo! Mission accomplished!
‘Dag Abigail!’ Dit gesprek was wat hen betreft nu wel ten einde.
‘Ik heet geen Abigail, dames!’
‘Jawel, zo heet u wel, want iedereen hier op school noemt u zo!’
Het is waar dat sinds mijn jongste aanbidder deze naam voor mij bedacht heeft alle kinderen mij zo noemen. Als ik probeer mijn echte naam terug te krijgen kijken ze mij norsig aan. Dat gaat zomaar niet!
‘Laat eerst je paspoort dan maar eens zien,’ zei een van de boefjes onlangs.
De schoolbel schelde over het schoolplein en de rebellerende pré-pubers stonden alweer keurig in het gelid.
Ik zuchtte en gaf de strijd op. Het was genoeg geweest voor vandaag.
